inter-dīcō

   inter-dīcō dīxī, dictus, ere,    to interpose by speaking, forbid, prohibit, interdict: praetor interdixit: non tulit ut interdicatur: quae interdicta sunt: interdicta voluptas, H.: Cassivellauno ne noceat, Cs.: praecipit atque interdicit, omnes peterent, etc., Cs.: neque enim est interdictum . . . ut ne, etc.: interdixit hariolus incipere, etc., T.: interdictum mare Antiati populo est, L.: si qui decreto non stetit, sacrificiis interdicunt, Cs.: patribus commercio plebis, L.: Galliā Romanis, Cs.: feminis purpurae usu, L.: male rem gerentibus patribus bonis interdici solet.—In the phrase, interdicere alicui aquā et igni, to forbid one fire and water, i. e. banish: tanquam si illi aquā et igni interdictum sit.—Pass., with abl. and dat: moribus eorum interdici non poterat socero genero, N.—To enjoin, command (implying also a prohibition): te familiae valde interdicere ut uni dicto audiens esset.—Of the praetor, to make a provisional decree: praetor interdixit, eo restitueretur.